Դինո Բուցատի — 1906 — 1972թթ.
Վերլուծություն
Այս պատմվածքը սովորեցնում է, որ պետք չէ փախչել վախից, այլ պետք է ինքնուրույն մենամարտի հրավիրել վախին: Իսկ եթե թողնես, որ վախը հաղթի, դու կդառնաս վախիդ ստրուկը: Բայց նույնիսկ այդ ժամանակ կարելի է պայքարել վախի դեմ:
Վերլուծություն
Այս պատմվածքը այն մասին էր, որ ամեն ինչ ունի սկիզբ և ունի վերջ, և հաղթանակները մի օր վերջիվերջո կդառնան անիմաստ, և դա լավ հասկանալու համար պետք է ինքնուրույն այդ վիճակի մեջ լինել: Իսկ նա, ով չի հանդիպել այդպիսի վիճակի, երբեք դա չի հասկանա:
Վերլուծություն
Պատմվածքը սովորեցնում է, որ ոչ մեկ չգիտի, թե ինչ է սպասվում ապագայում: Նույնիսկ այս պահին կարող է հանկարծակի մի բան կատարվել, որը կյանքը փոխի: Սակայն պետք չէ շատ վախենալ դրանից, քանի որ հենց դա է կյանքը հետաքրքիր դարձնում:
Վերլուծություն
Պատմվածքը ասում է, որ պետք է գնահատել ամեն ինչ և ամեն վարկյանը: Որ պետք է օգտագործել ամեն թանկ վարկյան, որովհետև կյանքը անվերջ չի:
Պատմվածքը ասում է, որ բոլոր արարքների համար պետք է վճարել, այսինքն եթե ինչ որ մեկին վատությունն ես անում, այդ ժամանակ այդ նույնը վերադառնում է և քեզ է վնասում:
Թարգմանում ենք ԲՈՒՑԱՏԻ
VIII
Шли недели и месяцы, наконец наступила зима; окна украсились морозными узорами, дым вился из труб целый день, люди кутались поплотнее в свою одежду, ранним утром под изгородями можно было найти замерзших воробьев. Легкое снежное покрывало легло на холмы.
Однажды студеной и светлой звездной ночью к северу от городка, там, где находилась заброшенная часовня, появились такие столбы белого света, каких здесь еще никогда не видели. Это вызвало в Тисе даже переполох: люди вскакивали с постели, хлопали ставни, соседи перекликались, улицы наполнились гомоном. Потом, когда все поняли, что это была всего лишь очередная иллюминация Сильвестро, – подумаешь, какой-то там божественный свет явился отшельнику! – мужчины и женщины заперли на засов ставни и, немного разочарованные, вновь нырнули под теплые одеяла, сетуя на то, что их зря потревожили.
На следующий день по городку поползла неизвестно кем принесенная весть о том, что старый Сильвестро умер от холода.
Անցնում էինշաբաթներ, ամիսներ և վերջապես եկավ ձմեռը: Պատուհանները զարդարվում էին ձմեռային նախշերով, ծուխն ամբողջ օրը խողովակներից հոսում էր, մարդիկ ավելի էին փաթաթվում իրենց հագուստով, առավոտներով ցանկապատերի տակ կարելի էր գտնել սառեցված ճնճղուկների: Թեթև ձյունը ծածկեց բլուրները: Մի սառցե ու պայծառ աստղալից գիշեր քաղաքի հյուսիս, որտեղ կա մի լքված մատուռ, կան սպիտակ լույսի սյուներ, որոնցից այստեղ ոչմեկ երբեք չի տեսել: Սա տիզի մեջ առաջացրեց նույնիսկ բուռն արձագանք. Մարդիկ ցատկեցին անկողնուց, փակեցին խլափեխկերը, հարևանները արձագանքեցին, փողոցները լցվեցին գոռումգոչում: Այնուհետև, երբ բոլորը հասկացան, որ սա պարզապես Սիլվեստրոի հաջորդ լուսավորությունն էր,այլ ոչ թե ինչ որ աստվածային լույսի է եկել ճգնավորին: – Տղամարդիկ և կանայք կափարիչները կողպեցին մի փոքր հիասթափված, կրկին մտնում էին ջերմ հագուստների մեջ բողոքելով, որ նրանք անհանգստացած են: Հաջորդ օրը քաղաքով անցավ հայտնի չէ թե ում կողմից լուր, թե հին Սիլվեստրոնը մահացել է սառնությունից:
